Nasza historia odsmoczkowania

Hello ! ;)

Dzisiejsza notka typowo o tematyce macierzyńsko-dzieciowo-problematyczno-smoczkowej, a mianowicie Nasza historia odsmoczkowania.

Smoczek ; dyduś ; nupel. Tak, tak możecie się śmiać ;D wiele nazw, jedno zastosowanie : uspokajacz.

Przyjaciel dziecka. Bez smoczka nie ma świata. Tak było w Naszym przypadku.

Jasiek od początku był bardzo ale to bardzo smoczkowy. Każdy płacz, histerię, ugaszałam smoczkiem. 

Smoczek - lekarstwo na wszystko.

A jaki był stres gdy wychodząc na spacer, nagle okazuje się że owy przyjaciel został w domu ? 

Naprawde możecie znów się śmiać, ale dla Nas stresujące sytuacje to sytuacje gdy zgubił się smoczek, smoczek został w domu, smoczek się przedziurawił a nie było zapasowego itp itd.

Minął rok a Jasiu dalej uważał swojego smoczkowego przyjaciela za lekarstwo na wszelkie zło.

Wszyscy wokół mówili: bo będzie miał krzywe zęby, smoczek jest fuj.

A widok dużego biegającego chłopca z 'dydusiem' coraz mniej do mnie przemawiał.

W końcu powiedziałam dość. Miałam przed sobą obraz piszczącego, wydzierającego się dziecka proszącego o litość czyt. smoczek. W zasadzie był to spontan, nie planowałam jak to zrobie, nie przygotowywałam planu sytuacyjnego, dnia w którym to nastanie.

Jasiu miał 20 miesięcy, byliśmy w sklepie na zakupach, i strasznie zainteresowało go płaczące w wózku dziecko. Patrzał z wielkim zainteresowaniem, czemu owe dziecko tak strasznie płacze, i zaświeciła mi się w głowie taka malutka żaróweczka.

- Jasiu, oddaj chłopczykowi dydusia, zobacz jak płacze.

Zbierałam szczękę z podłogi. Jaś oddał swojego przyjaciela. (oczywiście w przenośni- wówczas ja wziełam smoczka i schowałam do kieszeni). 

Jedziemy radośnie samochodem, nagle ktoś z tyłu upomina się o 'dydy', ale szybko przypomniałam mu co z nim zrobił. Sprawa ucichła. 

Bałam się nocki. Znów przypomniał mi się obraz koszmarnie nieprzespanej nocki, i mnie z napisem "Poddaje się". 

I chyba nie wierzyłam w moje dziecko. Poszło jak po maśle. W nocy może raz upomniał się o smoczusia, więc znów przypomniałam mu co się z nim stało.

A dziś z uśmiechem na twarzy wspominam tą sytuacje. Zapomniał o swoim przyjacielu. I więcej do tematu nie wracaliśmy.

Nasze odsmoczkowanie trwało niespełna chwilę. Bałam się, że jak pójdzie po weekendzie do żłobka, to przypomni sobie o smoczku widząc inne dzieci, ale nie.

Jestem z niego dumna.

Teraz został nam drugi problem. - odpieluchowanie. Na to poki co brak mi cierpliwości, albo moje dziecko jeszcze nie dorosło by chodzić w majtach ;P

Czas pokaże, a może tu gdzieś uzyskam jakieś ekstra rady jak odpieluchować dziecko gdy tak naprawde nie ma na to czasu ? Praca mnie ogranicza. To jest fakt.

A tymczasem do następnej notki ;***